''Mister FC Twente'' Epi Drost

Mister FC Twente, onomstreden. Klein van stuk, maar groots in daden. De verpersoonlijking van wat clubliefde inhoudt. Praktisch niet weg te krijgen uit Enschede, ook niet na het beëindigen van zijn actieve loopbaan. Epi was natuurlijk niet alleen maar een fantastische voetballer, hij was veel meer. Als laatste man de stuwende kracht van het team, altijd het elftal op sleeptouw nemend en daarom de perfecte aanvoerder van het team.

In 1966 werd Epi door FC Twente aangekocht van buurman Heracles voor Fl. 40.000,- plus Twente speler Roordink, die de omgekeerde weg bewandelt. Al snel ontwikkelt hij zich tot een van de steunpilaren van het elftal. Zijn belangrijkste kenmerken als voetballer zijn een perfecte traptechniek, zijn coaching in het veld en zijn formidabele inzicht. Datzelfde inzicht stelt hem dan ook in staat om uitverdedigen tot een kunst te verheffen. Epi zorgt als geen ander voor bloedstollende taferelen in zijn eigen strafschopgebied, maar weet ook altijd lastige situaties koelbloedig op te lossen.
Epi’s ster rijst zelfs zover, dat hij in april 1969 debuteert in het Nederlands elftal. Hier komt hij in totaal negen keer voor uit. Dat aantal had fors hoger kunnen zijn, als Epi niet door een hardnekkige blessure het WK van 1974 had gemist. Verder had ook zijn risicovolle spel nog een groot aandeel in het relatief beperkte aantal interlands wat er achter zijn naam prijkt. Toemalig bondscoach Fadrhonc sprak destijds de historische woorden: “Mit dem Epi ist immer Cirkus”. Aan Epi’s kwaliteiten heeft het in ieder geval niet gelegen.

Drost was niet alleen maar een geweldige speler, hij was ook een “boefje” pur sang. Samen met zijn stapmaatjes Van Dijk, Houwaart en Stapper (what’s in a name!) maakt hij in februari 1969 op trainingskamp in Zuid-Duitsland deel uit van de “bende” van vier. De heren geven zich zonder toestemming van de leiding uitbundig over aan het carnaval. Als trainer Kees Rijvers dat ontdekt, laat hij niet met sollen, waarna het zelfs op een handgemeen tussen Van Dijk en Rijvers uitdraait. Nog altijd denken insiders, dat deze ruzie FC Twente het landskampioenschap in dat jaar heeft gekost. Uiteindelijk vertrekken zowel Van Dijk, Houwaart als Stapper in de zomer van 1969. Als enige krijgt Drost het voordeel van de twijfel, ook omdat het geïnteresseerde Sparta zich terugtrekt als koper voor Drost.

Epi’s beleefde zijn “finest hour” natuurlijk in de Goffert te Nijmegen op Hemelvaartsdag 1977. Allereerst zorgt hij er met zijn ziedende afstandschot van ruim dertig meter voor, dat Twente afstand neemt van PEC Zwolle in de bekerfinale. Daarna mag hij als captain van de ploeg, de KNVB Beker, de allereerste prijs die FC Twente in de clubgeschiedenis pakt, in ontvangst nemen.

In januari 1980 neemt Epi voor het eerst afscheid van zijn club. Hij is op dat moment al 34 en wordt uit de basis verdreven door Ab Gritter, die de spitspositie verruilt voor de plek van libero. Epi vertrekt naar DS ’79 (het huidige Dordrecht) en sluit daar in juni 1981 zijn actieve carrière af. Tenminste, dat was de bedoeling, maar het loopt toch anders. Op het moment, dat Twente in het rampseizoen ‘82-’83 na de winterstop de degradatie voelt naderen, wordt Epi die inmiddels assistent coach van FC Twente is, door coach Kohn toch weer gevraagd om zijn comeback op de velden te maken. Het verzoek van coach Kohn, wordt op dat moment mede ingegeven door de talloze blessures in de selectie. Als clubman pur sang, kan Epi dit verzoek natuurlijk niet weigeren. Echter, ook Epi kan het tij niet meer keren en maakt na het hoogtepunt in 1977 ook het dieptepunt in de geschiedenis van Twente zelf mee. Het zijn echter definitief de laatste stappen van Epi op het veld als voetballer. Hij wordt wederom assistent-coach van Twente, nu onder Korbach. Uiteindelijk verlaat Epi in 1987 FC Twente om trainer-coach te worden van eerste divisieclub DS ’79. Na zijn periode bij DS wordt Drost in een later stadium nog trainer-coach van amateurclub Stevo uit Geesteren.

In juni 1995 reageert vervolgens heel Twente geschokt, als het verneemt, dat “Manolito” zoals Epi door de supporters altijd liefkozend werd genoemd, op de veel te jonge leeftijd van 49 jaar aan een hartstilstand is overleden. Ter nagedachtenis aan Epi Drost is in het crematorium te Usselo een beeldje van een voetballer geplaatst.

Vergeten doe je Epi echter nooit. Daarvoor was hij een te unieke persoonlijkheid, die altijd voor zijn club stond. Epi Drost was en is nog steeds FC Twente! Het kan dan ook niet anders zijn, dat ooit en liever gisteren dan vandaag, onze voetbaltempel de legendarische naam krijgt die het in de ogen van de supporters verdient. Er bestaat gewoon geen betere naam dan het Epi Drost stadion. Dat zal zelfs Ferry Fransen met de supporters eens zijn.